Bij aankomst in het zorgcentrum word ik begeleid naar het appartement waar mevrouw is overleden en de familie op mij wacht.
De oude meneer, van ver in de negentig, begroet mij hartelijk en geeft een stevige handdruk. Samen gaan we zitten om de uitvaart te bespreken, maar al snel is duidelijk wie de spelregels bepaalt…De oude man is daadkrachtig en hier en daar laat hij een beetje ruimte (misschien te weinig) voor de kinderen (3 volwassenen van in de 60).
Gaandeweg de week begrijp ik steeds beter waar zijn kracht zijn oorsprong heeft. Hij was militair in Nederlands-Indië, is met zijn vrouw en toen nog 1 kind verbannen uit het land waar zij zijn opgegroeid. In het leven met zijn vrouw had hij de bepalende rol en was zijn vrouw volgzaam.
Zijn vrouw was alles voor hem. Zeker toen ze ouder werden en meer op elkaar aangewezen waren.
Op de vraag wat hij het meest aan haar gaat missen, antwoordt hij: “Haar vergevingsgezindheid en haar liefde voor de kinderen. Ze is prachtig.”
Ze ís ook prachtig! Heel fijntjes met een mooi gezicht voor iemand van ver in de negentig.
Hij slaapt iedere nacht (in zijn eigen bed) naast haar. Loslaten is moeilijk en doet hem veel verdriet.
Op de dag van de uitvaart komt de rouwauto, samen leggen we haar in de rieten mand en begeleiden we haar naar het crematorium.
De plechtigheid was vol liefde voor haar, uitgesproken door de kinderen en natuurlijk door meneer zelf. Met muziek die ze samen vaak luisterden.
Een half jaar later, word ik gebeld door de zoon: “Mijn vader is overleden en híj́ wilde dat jij de uitvaart regelt”. Zoals verwacht lag het draaiboek al klaar. Hij had al behoorlijk wat beslissingen genomen en op papier gezet hoe het afscheid zou moeten worden geregeld.
Mooi om te zien dat zelfs na de dood iemands karakter nog zo zichtbaar is. Ik kijk er met eerbied op terug en voel me gezegend het vertrouwen van hém te hebben gekregen.
Hij geloofde na de dood weer herenigd te worden met zijn lieve vrouw.
“Selamat Jalan … Een goede reis”.
De familie heeft toestemming gegeven voor plaatsing.